Efe'lim..

   Tamam şimdi bu küçük kim derseniiz.. Adı Efe. Canı sıkıldığında dudaklarını bu şekle getirir. Ve bu resmi çekene kadar göbeğim çatladı. Aslında çok şebek bir şey. Daha rahatlıkla konuşamadı. Adımı bile söyleyemedi. Zaten normalde hiç bir çocuk doğru düzgün "Duygu" diyemedi, ya "Gugu" yada "Dudu". Olsun ben onun yanaklarını ısırırıım..
 
   İstediği bir şey olunca parmağından tutup istediği şeye götürüp "bu-bu" diyor. Bizim evdeyken bütün zincirler kırılıyor. Hadi ben yine "Yapma hayatım" falan diyorum ama annem?! Kadının resmen yasağı yok. Bıçak gibi zarar veren bir şey olmadığı sürece her şey serbest çocuklara. Zor iş. Bir de babamı görüün.. Normalde dışarıdan baksanız dersiniz bu adam neden hiç gülmüyor. Ama çocuk severken o da bir çocuk oluyor resmen.

   Bir de Efe'ye anneannesi Efe'lim demiş zamanında, çocuğu herkes öyle seviyor. O değil büyüyünce stresli bir ergen olacak.

   Bakışlarına ölürüm, dudaklarını öperim, yanaklarını ısırırım...